Mustafa Kus: passie voor compassie
Een impressie door Ad Alblas, voorzitter Levensbeschouwelijk Platform
Op 9 januari 2020 is Mustafa overleden. Hij werd 53 jaar. Een half jaar geleden werd bij hem een ernstige vorm van kanker geconstateerd. Hij heeft het uiterste gedaan om een spoedig einde te vertragen. Dat is enkele maanden gelukt. De laatste weken werd duidelijk dat de ziekte sterker was dan hij. Zijn gezinsleden en familie hebben hem liefdevol verzorgd, zoals hijzelf jaren lang zorgde voor zijn eigen moeder, die nog niet lang geleden is gestorven.
In diverse verbanden werkte ik met Mustafa samen. Daaruit kwamen vele persoonlijke gesprekken voort. De laatste maanden bracht ik hem voortdurend informatie en groeten uit de Leidse en landelijke beweging voor Compassie.
Ik leerde Mustafa kennen toen ik werd genodigd om een herdenking van de bevrijding bij te wonen, georganiseerd door Turkse jongeren van Stichting Fatih: “omdat ook wij de vrijheid genieten die toen is bevochten”. Dat tekent Mustafa: hij was ten volle Nederlander, al bleef hij Turk in zijn hart.
Plaatselijk en landelijk kreeg Mustafa Kus bekendheid door de door hem opgerichte Stichting Omalief. Jongeren bezoeken onbekende ouderen, alsof die hun eigen opa en oma zijn. Daarbij werden bruggen geslagen tussen mensen van Turkse oorsprong en de oudere Leidenaars. Maar liefst wekelijks gingen jongeren op bezoek in een verzorgingshuis bij aan hen toegewezen ouderen. Tijdens een van mijn bezoeken hoorde ik een echte Leidenaar vol verve met de moslimjongeren praten over de Heidelbergse Catechismus!
Bij de uitbouw van Omalief betrok Mustafa studenten van de Hogeschool, vluchtelingen en mensen met een beperking. Het ontbrak hem aan middelen en menskracht om hieraan een steviger structuur te geven. Voor zijn krachtige compassieplannen ontving hij alom waardering, waaronder de landelijke Compassieprijs.
In het overleg tussen vertegenwoordigers van verschillende religies en levensbeschouwingen bracht hij bewogen en bevlogen zijn mening in. Dat maakte grote indruk, vanwege zijn scherpe analyses, intense liefde voor mensen en verantwoordelijkheidsgevoel voor hun noden. Ik heb hem verschillende keren toegevoegd “Mustafa, je hebt iets van een profeet”.
Als christelijk voorganger was ik nauw bij deze moslim en zijn gezin betrokken. Moeiteloos vonden we woorden om over ‘de laatste dingen’ van het leven met elkaar te spreken. Het verschil in religieuze beelden bleek bijzonder klein en de overeenkomst in religieuze beleving oversteeg de verwachtingen. Mustafa leefde als goed moslim om zijn Schepper te eren. Dat deed hij met verve. Zeker had hij dat graag nog langer gedaan, maar in zijn diep doorleefde geloof zei hij ook: “Als God mij roept, dan ren ik hem tegemoet”. Ik beloofde hem, mede namens velen, dat we ons gezamenlijke gedachtengoed met passie zullen uitwerken .